Darowizna to jeden z najczęstszych sposobów przekazywania majątku bliskim osobom. Jednak w praktyce często dochodzi do sytuacji, które zmieniają pierwotne intencje darczyńcy. Zdarza się, że darczyńca pragnie odwołać darowiznę. Kiedy jest to możliwe? Jakie są zasady i procedury związane z odwołaniem darowizny?
1. Co to jest odwołanie darowizny?
Odwołanie darowizny to jednostronne oświadczenie woli darczyńcy, w którym wyraża on chęć ,,anulowania” wcześniej dokonanej darowizny.
2. Kiedy możliwe jest odwołanie darowizny?
Zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego (art. 898) darczyńca może odwołać darowiznę nawet już wykonaną, jeżeli obdarowany dopuścił się względem niego rażącej niewdzięczności. Przepis art. 898 § 1 KC nie precyzuje pojęcia rażącej niewdzięczności i nie zawiera wskazówek, za pomocą których można byłoby sformułować jakieś generalne elementy tej niewdzięczności. W doktrynie i orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że pod pojęcie rażącej niewdzięczności podpada tylko takie zachowanie się obdarowanego, polegające na działaniu lub zaniechaniu skierowanym bezpośrednio lub nawet pośrednio przeciwko darczyńcy, które, oceniając rzecz rozsądnie, musi być uznane za wysoce niewłaściwe i krzywdzące darczyńcę (wyr. SN z 7.5.2003 r., IV CKN 115/01, Legalis).
Podkreślić przy tym trzeba, że darowizna nie może być odwołana z powodu niewdzięczności, jeżeli darczyńca obdarowanemu przebaczył. Jeżeli w chwili przebaczenia darczyńca nie miał zdolności do czynności prawnych, przebaczenie jest skuteczne, gdy nastąpiło z dostatecznym rozeznaniem.
3. Jakie kroki należy podjąć?
Odwołanie darowizny wymaga podjęcia kilku formalnych kroków:
- Oświadczenie o odwołaniu darowizny: Darczyńca musi wyrazić swoje stanowisko w formie oświadczenia woli, które powinno zostać dostarczone obdarowanemu. Odwołanie darowizny następuje przez oświadczenie złożone obdarowanemu na piśmie.
- Zgłoszenie sprawy do sądu: Jeśli obdarowany nie chce dobrowolnie zwrócić daru, darczyńca może wystąpić z pozwem do sądu cywilnego. Sąd wówczas rozstrzygnie, czy odwołanie darowizny jest zasadne i nakłada obowiązek zwrotu darowanego przedmiotu.
Dobrowolne poddanie się karze w prawie polskim znajduje swoje uregulowanie w 387 k.p.k., który stanowi co następuje:
Do chwili zakończenia pierwszego przesłuchania wszystkich oskarżonych na rozprawie głównej oskarżony, któremu zarzucono przestępstwo zagrożone karą nieprzekraczającą 15 lat pozbawienia wolności, może złożyć wniosek o wydanie wyroku skazującego i wymierzenie mu określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Wniosek może również dotyczyć wydania określonego rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu. Jeżeli oskarżony nie ma obrońcy z wyboru, sąd może, na jego wniosek, wyznaczyć mu obrońcę z urzędu.
Skorzystanie z instytucji dobrowolnego poddania się karze z całą pewnością wpływa na skrócenie czasu trwania postępowania, ponieważ nie wymaga przeprowadzenia rozległego postępowania dowodowego. Trzeba jednak mieć na uwadze, że osoba, która zdecyduje się na dobrowolne poddanie się karze, co do zasady nie będzie mogła się odwołać od wyroku, a więc wymaga to rozważenie wszelkich ,,za” i ,,przeciw”.
Wniosek o dobrowolne poddanie się karze oskarżony może złożyć osobiście lub za pośrednictwem swojego obrońcy. Ponadto, może on złożyć go na piśmie lub ustnie do protokołu rozprawy. W prawie polskim przepisów, które określałyby treści wniosku o dobrowolne poddanie się karze poza wskazaniem kary i środków, jakie miałyby znaleźć się w wyroku. Do zasadności takiego wniosku należy jednak przekonać Sąd i prokuratora, stąd pomoc profesjonalisty może okazać się niezbędna.
Adw. Łukasz Buczko ma wieloletnie doświadczenie w tego typu sprawach, wszystkich zainteresowanych tematem zapraszamy więc do kontaktu.
Jednym z praw osoby zatrzymaniem jest możliwość złożenia zażalenia na zatrzymanie.
Zażalenie składa się w celu zbadania przez sąd – jak stanowi art. 246 k.p.k -zasadności, legalności oraz prawidłowości jego zatrzymania.
W świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego: „legalność pozbawienia wolności należy „widzieć możliwie szeroko, zgodnie z zasadami interpretowania konstytucyjnych określeń. Badaniu sądu podlega więc kwestia istnienia podstaw zatrzymania, ocena, na ile w zaistniałych okolicznościach zatrzymanie było dopuszczalne, prawidłowość zastosowanej procedury, potrzeby dalszego przebywania w stanie zatrzymania itd.” (por. P. Sarnecki [w:] Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej. Komentarz, t. III, Warszawa 2003, komentarz do art. 41, s. 7). Prawo do odwołania implikuje przyznanie sądowi odpowiednich uprawnień w zakresie prowadzenia postępowania dowodowego w celu wszechstronnego zbadania okoliczności pozbawienia wolności.” Wyrok TK z 6.12.2004 r., SK 29/04, OTK-A 2004/11, poz. 114.
Takie zażalenie organ, który dokonał zatrzymania, przekazuje niezwłocznie sądowi rejonowemu miejsca zatrzymania lub prowadzenia postępowania, który również niezwłocznie je rozpoznaje.
Jeżeli Sąd zgodzi się z naszymi twierdzeniami podniesionymi w zażaleniu i uzna, że zatrzymanie było bezzasadne lub nielegalne, wówczas zarządza się natychmiastowe zwolnienie zatrzymanego.
Natomiast w przypadku, gdy Sąd na podstawie naszego zażalenia uzna, że zatrzymanie było bezzasadne, nielegalne lub doszło do jakiś nieprawidłowości, to wówczas sąd zawiadamia o tym prokuratora i organ przełożony nad organem, który dokonał zatrzymania.
Termin na złożenie zażalenie wynosi 7 dni od momentu doręczenia zatrzymanemu (lub jego pełnomocnikowi) odpisu protokołu zatrzymania.
Adw. Łukasz Buczko w czasie swojej wieloletniej praktyki niejednokrotnie pomagał osobom zatrzymany, w tym także składając stosowane zażalenia na zatrzymania. Wszystkich zainteresowanych otrzymaniem pomocy prawnej zapraszamy do kontaktu.
Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością należy do jednej z najczęściej wybieranych z pośród wszystkich spółek prawa handlowego. Powodów ku temu jest kilka, choć z całą pewnością duże znaczenia przy wyborze tej formy prowadzenia działalności gospodarczej odgrywają kwestie zasad odpowiedzialności.
Jak sama nazwa wskazuje, w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością dochodzi do ograniczenia odpowiedzialności jej wspólników. Co do zasady to spółka, a nie wspólnicy ponoszą odpowiedzialność za swoje zobowiązania. Tym samym wspólnicy spółki z.o.o. ponoszą głównie ryzyko związane z wniesieniem wkładu wkładów na pokrycie kapitału zakładowego Zważyć jednak trzeba, że od wspomnianej wyżej zasady istnieją wyjątki.
I tak jeżeli wspólnik pełni funkcję członka zarządu może on ponosić odpowiedzialność za zobowiązania spółki na podstawie art. 299 § 1 KSH, jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna. Podobną odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe oraz inne daniny przewidziane w art. 2 § 1 i 2 ordynacji podatkowej przewiduje art. 116 § 1 ordynacji podatkowej. Odpowiedzialność osoby będącej wspólnikiem może powstać także na podstawie art. 13 § 1 KSH, zgodnie z którym za zobowiązania spółki z o.o. w organizacji odpowiadają solidarnie spółka i osoby, które działały w jej imieniu – także i tu jednak dla przyjęcia odpowiedzialności nie ma znaczenia fakt posiadania lub nieposiadania statusu wspólnika, a jedynie okoliczność działania w imieniu spółki. Nadto, jak zauważa się w literaturze przedmiotu, wspólnik spółki z o.o. może natomiast odpowiadać za jej zobowiązania, jeżeli taką odpowiedzialność na siebie przyjmie na ogólnych zasadach, np. w drodze poręczenia czy przejęcia długu. (J. Bieniak, M. Bieniak, G. Nita-Jagielski, Kodeks spółek handlowych. Komentarz. Wyd. 9, Warszawa 2024).
W różnego rodzaju postępowaniach cywilnych niemal codziennością jest dopuszczanie przez Sąd dowodu z opinii biegłego, szczególnie wówczas gdy rozstrzygnięcie sprawy wymaga specjalistycznej wiedzy. Jak bowiem stanowi art. 278 § 1 k.p.c w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd po wysłuchaniu wniosków stron co do liczby biegłych i ich wyboru może wezwać jednego lub kilku biegłych w celu zasięgnięcia opinii.
Oczywistym jest przy tym fakt, że biegły podczas wykonywania swoich czynności powinien dawać gwarancję niezależności i obiektywizmu. Jeżeli jednak istnieją podstawy do zakwestionowania posiadania przez biegłego tych, a także innych przymiotów, możliwe jest wnioskowanie o jego wyłączenie.
W myśl art. art. 281 §1 k.p.c. biegły podlega wyłączeniu z danego postępowania z mocy prawa, w takich samych sytuacjach, co sędzia. Natomiast w myśl art. 48 § 1 k.p.c sędzia, a więc analogicznie też biegły, jest wyłączony z postępowania, jeśli:
- jest stroną w sprawie lub rozstrzygnięcie ma bezpośredni wpływ na jego prawa i obowiązki,
- stroną w sprawie są wymienione w przepisie osoby mu najbliższe,
- był lub jest pełnomocnikiem w tej sprawie, jednej ze stron,
- jeżeli wcześniej, w niższej instancji brał udział w orzekaniu w tej sprawie,
- sprawa dotyczy dokumentu, który sporządzał.
Zatem jeżeli powstanie usprawiedliwiona wątpliwość co do bezstronności biegłego, powinien on zostać wyłączony od udziału w sprawie i wydania opinii mającej znaczenie dla rozstrzygnięcia. Przy czym wystarczy jakakolwiek okoliczność, która może stać się uzasadnioną przyczyną wątpliwości, choćby u strony zgłaszającej wniosek o wyłączenie (wyr. SA w Gdańsku z 11.2.2021 r., V AGa 49/20, Legalis).
Składając wniosek o wyłączenie sędziego już po rozpoczęciu przez niego czynności, zgodnie z art. 281 § 1 k.pc., strona powinna uprawdopodobnić, że przyczyna wyłączenia powstała później lub że przedtem nie była jej znana.
Opinia biegłego, który został w sprawie po złożeniu opinii wyłączony, powinna być uznana za niebyłą na wzór dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, które zostało zniesione. W konsekwencji opinia ta nie stanowi żadnego dowodu w sprawie (wyr. SN z 27.5.1976 r., I PR 64/76, Legalis).
Dziesięć lat mija od nawiązania współpracy i świadczenia stałej obsługi prawnej przez naszą Kancelarię firmie FLT Grupa Sp. z o.o.
Dziękujemy za zaufanie! Podobnie jak nasz wieloletni Klient- mierzymy wysoko świadcząc pomoc prawną. Życzymy dalszych sukcesów i rozwoju firmie FLT Grupa Sp. z o.o.
Przepisy kodeksu postępowania cywilnego, w art. 425-452, zawierają regulacje odrębne w sprawach małżeńskich. Oznacza ta, że w sprawach, które dotyczą unieważnienia małżeństwa, ustalenia istnienia lub nieistnienia małżeństwa i o rozwód oraz o separację na żądanie jednego z małżonków, sąd procedować będzie przy uwzględnieniu odrębności jakie ustawodawca dla tych spraw przewidział. I tak, pamiętać m.in. trzeba, że w przypadku ww. spraw:
- nie można oprzeć rozstrzygnięcia wyłącznie na uznaniu powództwa lub przyznaniu okoliczności faktycznych, a przy wydaniu wyroku zaocznego trzeba przeprowadzić postępowanie dowodowe (art. 431)
- małoletni, którzy nie ukończyli lat trzynastu, a zstępni stron, którzy nie ukończyli lat siedemnastu, nie mogą być przesłuchiwani w charakterze świadków (art. 430)
- sąd może zarządzić przeprowadzenie przez wyznaczoną osobę wywiadu środowiskowego w celu ustalenia warunków, w których żyją i wychowują się dzieci stron (art. 434)
- posiedzenia odbywają się przy drzwiach zamkniętych, chyba że obie strony żądają publicznego rozpoznania sprawy, a sąd uzna, że jawność nie zagraża moralności. Odbycie posiedzenia przy drzwiach zamkniętych nie stoi na przeszkodzie przeprowadzeniu dowodu na odległość w ramach posiedzenia zdalnego, jeżeli w istotny sposób przyspieszy to rozpoznanie sprawy lub przyczyni się znacznie do zaoszczędzenia kosztów (art. 427).
Oczywiście odrębności rządzących postępowaniem w sprawach małżeńskich jest dużo więcej, co wskazuje, że pomoc profesjonalnego pełnomocnika przy ich prowadzeniu jest nieoceniona. Zachęcamy więc do kontaktu wszystkich z Państwa, którzy będę lub już są stroną w tego typu postępowaniach, nasza kancelaria świadczy pomoc w tym zakresie.
Niestety życie pisze różne scenariusze i czasami stajemy w obliczu sytuacji, których wolelibyśmy uniknąć. Z całą pewnością do takich należy także konieczność eksmisji małżonka z którym nadal się zamieszkuje np. z powodu przemocy, alkoholizmu itd.
Zgodnie z art. 58 par. 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w wyroku orzekającym rozwód sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach
rodziców z dzieckiem oraz orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Sąd uwzględnia pisemne porozumienie małżonków o sposobie wykonywania władzy rodzicielskiej i utrzymywaniu kontaktów z dzieckiem po rozwodzie, jeżeli jest ono
zgodne z dobrem dziecka.
Jednakże jak stanowi par. 2 art. 58 jeżeli małżonkowie zajmują wspólne mieszkanie, sąd w wyroku
rozwodowym orzeka także o sposobie korzystania z tego mieszkania przez czas wspólnego w nim zamieszkiwania rozwiedzionych małżonków. W wypadkach wyjątkowych, gdy jeden z małżonków swym rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie, sąd może nakazać jego eksmisję na żądanie drugiego małżonka.
Tym samym małżonek w procesie rozwodowym może żądać orzeczenia eksmisji drugiego z małżonków w zasadzie z każdego wspólnie zajmowanego mieszkania, chyba że pozostawałoby to w sprzeczności z innymi obowiązującymi przepisami prawa. Oczywiście pamiętać trzeba, że szczególna przesłanka orzeczenia eksmisji przez sąd rozwodowy, mianowicie rażąco naganne postępowanie małżonka (powoda albo pozwanego) uniemożliwiające dalsze wspólne zamieszkiwanie, wymaga udowodnienia, a Sad podejmować będzie decyzję zawsze w oparciu o stan faktyczny indywidualnej sprawy.
zdjęcie źródło: stock.adobe
Kiedy zapada wyrok skazujący na karę pozbawienia wolności, konieczność jej wykonania jest bezsporna. Niemniej jednak w rzeczywistości często dzieje się tak, że życie pisze różne scenariusze, które stanowią podstawę do udzielenia skazanemu przerwy w wykonywaniu kary pozbawienia wolności.
Zgodnie z przepisami kodeksu karnego wykonawczego przerwa w wykonaniu kary pozbawienia wolności może mieć charakter obligatoryjny jak i fakultatywny.
Sąd zobligowany jest do udzielenia skazanemu przerwy w wykonywaniu kary pozbawienia wolności w przypadku choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby uniemożliwiającej wykonywanie tej kary. Jednocześnie należy mieć na uwadze, że przerwa trwa do czasu ustania przeszkody (art. 153 § 1 k.k.w.).
Natomiast fakultatywnie Sąd może udzielić przerwy w wykonywaniu kary pozbawienia wolności jeżeli przemawiają za tym ważne względy rodzinne lub osobiste (art. 153 § 2 k.k.w.).
Przerwa w wykonaniu kary pozbawienia wolności z ważnych względów rodzinnych lub osobistych może być udzielona na okres do roku, przy czym sąd penitencjarny może udzielić jednej przerwy na okres do roku, lub kilku przerw, których łączny okres nie przekroczy jednego roku.
Właściwym sądem penitencjarnym do rozpoznania wniosku o przerwę w wykonaniu kary jest sąd, w którego obszarze znajduje się jednostka penitencjarna.
Aby sąd mógł udzielić przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności z powodu ważnych względów rodzinnych lub osobistych, skazany musi wykazać te powody oraz we właściwy sposób je uzasadnić. Niewątpliwie zaś w tym zakresie konieczne jest posiadanie doświadczenia w opracowaniu tego typu wniosków.
Jako Kancelarii z doświadczeniem w sprawach karnych gwarantujemy przygotowanie wniosku o udzielenie przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności, który nie tylko spełniać będzie wymaganie prawne, ale też będzie prezentować wysoki poziom. Zapraszamy do kontaktu
Zdjęcie źródło: iStock
W obrocie gospodarczym kwestią zupełnie naturalną jest zawieranie umów sprzedaży towarów przez strony mające siedziby w różnych państwach. Często w takich sytuacjach strony przygotowując, a następnie negocjując postanowienia umowne skupiają się jedynie na przepisach obowiązujących w kraju ich siedziby. Niemniej jednak w takich sytuacjach nie można zapominać o istnieniu norm prawa międzynarodowego, które będą mieć bezpośrednie zastosowanie i wpływać będą na ocenę stosunków prawnych pomiędzy stronami umowy. Przykładem tego typu normy jest Konwencja Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów (Convention on Contracts for the International Sale of Goods; zwana też Konwencją Wiedeńską albo CISG), która zawiera jednolite przepisy prywatnoprawne regulujące międzynarodowe umowy sprzedaży.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 CISG ma ona zastosowanie do umów sprzedaży towarów między stronami mającymi siedziby handlowe w różnych państwach:
a) jeżeli państwa te są „Umawiającymi się Stronami” (tj. ratyfikowały Konwencję) lub
b) jeżeli normy międzynarodowego prawa prywatnego wskazują na ustawodawstwo „Umawiającego się Państwa” jako prawo właściwe.
Konwencja będzie mieć bezpośrednie zastosowanie, nawet w sytuacji gdy strony nie powołały się na jej treść w umowie. Pamiętać przy tym trzeba, że przedmiotem jej regulacji jest jedynie procedura zawarcia umowy oraz prawa i obowiązki stron.
Po więcej informacji zapraszamy do kontaktu z Kancelarią, gdzie znajdą Państwo fachową pomoc i doradztwo w zakresie umów międzynarodowej sprzedaży towarów.
